The Bliss

The Bliss

Πέμπτη 23 Ιουνίου 2011

Rockway.gr



THE_BLISS_coverΠοτέ δε συμπάθησα ιδιαίτερα οτιδήποτε έχει σχέση με τη ψυχεδέλεια. Δε μ’ αρέσει να βυθίζομαι στον ίλιγγο της! Άποψη, σωστά; Άσε που στις περισσότερες περιπτώσεις σε κάνει να βαριέσαι αφόρητα, έχοντας φυσικά τα αντίθετα αποτελέσματα, από εκείνα που θέλει το εκάστοτε συγκρότημα!

Όμως.. χωρίς να περιαυτολογώ και να λέω μεγάλες κουβέντες, οι πειραιώτες The Bliss, κάνουν τη διαφορά, παίζοντας αυτό που πρέπει με περίσσια μαεστρία! Βεβαίως κι έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους, αφού το “Gabbatha” είναι το παρθενικό τους άλμπουμ, μα είναι από τις σπάνιες ίσως περιπτώσεις, που ενώ οι δημιουργίες τους φτάνουν ακόμη και τα 12 λεπτά, μπορούν και σου κρατούν το ενδιαφέρον ως ένα σημείο!
Και αυτό μάλλον συμβαίνει διότι, τα κομμάτια είναι αρκετά progressive και πάρα πολύ καλά δουλεμένα, δείχνοντας πόσο καλοί μουσικοί είναι τα παιδιά, αφού μπορούν να παίζουν με άνεση το λαβυρινθώδες αυτό υλικό, το οποίο απαριθμεί δέκα κομμάτια, εκ τον οποίον τα τρία όπως είπαμε, ξεπερνούν τα 10 λεπτά και τα υπόλοιπα φλερτάρουν με το χρόνο αυτό!
Οι Βαγγέλης Κουραστής (φωνή-κιθάρα), Χρήστος Ζερβός (μπάσο), και ο Στέφανος Στεφανίδης (drums), είναι οι The Bliss και είναι οι υπεύθυνοι για την ευδαιμονία που θα νιώσετε ακούγοντας το Gabbatha”, όποτε και εσείς με τη σειρά σας δώστε τους μια ευκαιρία, ακούγοντας ένα δίσκο τεχνικά άρτιο και αρκετά “μπροστά” για τα εγχώρια δεδομένα!
Μιχάλης Κανακουσάκης
http://www.rockway.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2003:the-bliss-gabbatha&catid=61:greek-bands&Itemid=312

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

stereoworld.gr Gabbatha review


Τρεις μάγκες στον Περαία, μία μπάντα δεκαετίας, τρία χρόνια προετοιμασίας μέχρι να κοινοποιηθεί η πρώτη συλλογή τραγουδιών, 9 tracks: αυτά είναι τα συστατικά του Gabbatha των Πειραιωτών The Bliss, που δεν ξεφεύγουν από την άτυπα κλασική αργοπορία των περισσότερων ελληνικών συγκροτημάτων του ευρύτερου rock.
Σύμφωνοι, η λατρεία τους για τους Tool είναι εμφανής από το πρώτο λεπτό. Μην πανικοβάλλεστε όμως πως πρόκειται περί στυγνών αντιγραφέων, γιατί η ομαλή μετάβαση σε ποντιακό ρυθμό στο Zapukletska δείχνει πως οι Bliss χρησιμοποιούν τις τυπολατρίες προς όφελος της μουσικής τους. Αγαπούν επίσης τις αργόσυρτες και ακουστικές στιγμές των Alice In Chains, όπως μαρτυρούν τα φωνητικά του Βαγγέλη και κομμάτια όπως τα To The Son και Five Units. Σε αυτές τις επιρροές προσθέτουν την meditative προσέγγιση του doom (χωρίς να υιοθετούν απαραίτητα και τους τύπους του) και κάποια ακουστικά ιντερλούδια για να προσάψουν βιβλικές ανταύγειες στην ατμόσφαιρα του άλμπουμ.
Η Γαββαθά των Γραφών ήταν ο τόπος στον οποίο οι Ιουδαίοι αρχιερείς καταδίκασαν τελεσίδικα τον Ιησού στον σταυρό του μαρτυρίου. Η Gabbatha των Bliss αντιπροσωπεύει ένα άλμπουμ που όχι μόνο δεν καταδικάζει τη Μουσική στο πυρ το εξώτερον, αλλά αντίθετα μπορεί να χαρακτηριστεί σπουδαίο. Χρησιμοποιώντας τα ήδη παραδοθέντα με οικείο τρόπο, και αναμιγνύοντάς τα μέσω προσωπικών οδών, επιτυγχάνουν ένα σύνολο που ρέει αβίαστα, με καλοστημένο ήχο ως αποτέλεσμα στοχευμένης δουλειάς, που αναδεικνύεται από την ιδιαίτερα προσεγμένη παραγωγή.
Ο βαθμός ίσως αδικεί το άλμπουμ, αλλά στον επόμενο δίσκο (ελπίζω όχι μετά από άλλα δέκα χρόνια…) αναμένω να αντανακλάται ακόμη γλαφυρότερα η προσωπικότητα του γκρουπ.
 
περισσότερα από Μιχάλη Κουρή
8   στα 10
http://stereoworld.gr/album_reviews.php?id=859

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Southernrock.gr

Image
 
The Bliss – Gabbatha 2011
Δεν ξέρω αν είμαι ο κατεξοχήν αρμόδιος για να παρουσιάσω αυτόν το δίσκο, καθώς σε τόσο σύχρονα μονοπάτια δεν έχω βρεθεί ποτέ, αλλά θα κάνω την προσπάθεια αυτή έχοντας ακούσει  progressive και  τα άλλα είδη που ακούγονται στον δίσκο αυτό.Η προσπάθεια των Bliss είναι εκπληκτική. Ο δίσκος έχει απίστευτη παραγωγή και έχει πέσει πολύ μελέτη και δουλειά στις ηχογραφήσεις… καμιά νότα δεν είναι άσκοπη και δεν πάει χαμένη.

Από το πρώτο κομμάτι με τον ευρηματικό τίτλο Zapukletska σε συνεπαίρνουν οι ρυθμοί και οι εναλλαγές αυτών .. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι καθαρό progressive rock άψογα παιγμένο πάνω σε hard rock φόρμες και με πολλά όμορφα riffs. Το κομμάτι κλείνει όμορφα περνώντας από ελληνικά μονοπάτια, κάτι που μου θύμισε καλούς Socrates σε πολλά σημεία.
Το επόμενο Liabatyd βαδίζει σε πιο.. ορθόδοξους ευρωπαΐκούς δρόμους, μέχρι τα μέσα που βυθίζεται σε ένα μακρύ, βαρύ και ψυχεδελικό σόλο της κιθάρας. Συνεχίζει και αναπτύσσεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του.
Στο The Curse Of Lucio and Simplicio Godina ο δίσκος κάνει μια παύση από το σκληρό του ύφος και αφήνει τον ακροατή να χαλαρώσει απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό πολλών progressive δίσκων περασμένων δεκαετιών, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως απαραίτητο. Οι εντάσεις σιγά, σιγά αυξάνονται στο βαρύγδουπο και αργό To the Son το οποίο διατηρεί τις όμορφες μελωδίες και δεν αφήνει την κατάσταση – ενώ έμμεσα το επιδιώκει  – να εκραγεί . Το Five Units κρατάει σε ισοροπία τα πράγματα, καθώς πρόκειται για  μια πολύ όμορφη μπαλάντα, η οποία θα ήταν πολύ περισσότερο σκληρή, αν οι κιθάρες ήταν ηλεκτρικές. Κάτι που προφανώς δεν το ήθελε το συγκρότημα, και καλά έκανε.
Τα riffs που παίζονται εδώ αν παιζόντουσαν με ηλεκτρικές, θα γίνονταν τρελλός σαματάς… Βέβαια και αυτό αναπτύσσεται όμορφα μέχρι το τέλος με κάποιες εναλλαγές στο ρυθμό. Αμέσως μετά, επανερχόμαστε σε αυτό που ξέρουμε και θέλουμε να έχουμε σε αυτό το δίσκο: Progressive άφθονο.. το The Great Unknown μέχρι το τέλος του θέλει να σε κάνει να το «μελετήσεις»…
Πολύ ενδιαφέρον είναι και το Dementia καθώς σε παραπέμπει σε κασμίρια και μετάξια…
Στο Dawn έρχεται η κορύφωση με ένταση και δύναμη, για να πάρει τη σειρά του το Joe Mazzotti που κλείνει και το δίσκο, ένα ταξίδι σε ήχους και ψυχεδελικά εφέ, σαν αυτά τα όμορφα που έκαναν οι Pink Floyd στο soundtrack του More. Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το κλείσιμο σου μένει ένα κενό… νομίζεις ότι έχει τελειώσει μόνο η πρώτη πλευρά του δίσκου. Αυτό όμως είναι καλό γιατί τελικά μάλλον θέλεις κι άλλο..
Δεν ξέρω, καθώς δεν έχω πολλά στοιχεία στα χέρια μου, αν πρόκειται για concept album γιατί με το όλο στήσιμο του δίσκου, έχω μια τέτοια αίσθηση. Γενικά μιλάμε για μια άψογη δουλειά, μια μελετημένη μπάντα και παιδιά ψαγμένα σε ύφος και ήχους. Το Gabbatha είναι progressive, είναι hard rock, έχει ψυχεδέλεια και γιατί όχι και πινελιές metal..
 
Από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές που έχω ακούσει από αυτές που σε παραπέμπουν σε ελληνικές μπάντες του παρελθόντος που όμως δούλεψαν στο εξωτερικό που τελικά με προσπάθεια σημείωσαν επιτυχία…
ο επαγγελματισμός των Bliss με μεταφέρει σε εκείνες τις μπάντες και μόνο καλή επιτυχία τους αξίζει.
 
Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής
 

Roadcrew.gr

Ενα συγκρότημα που από την πρώτη στιγμή με ενθουσίασε ηχητικά κι ένας συναυλιακός χώρος με τον οποίο πρώτη φορά έμελλε να συναντηθώ . . . η νύχτα θα ήταν σίγουρα συναρπαστική σκέφτηκα !
11 περίπου και τα σκαλιά του MicroPolis εμφανίζονται μπροστά στην παρέα των . . . Mr.Krallis, Sfinomeni και Post_Black_Punk . . . κάθε απορία του γράφοντα ήταν θέμα χρόνου να λυθεί !
Το MicroPolis,ένας ζεστός χώρος με μία χούφτα τραπεζάκια , μπόλικες παρέες και γενικά μια ατμόσφαιρα κατάλληλη για την μπάντα , την μουσική της αλλά και το attitude αυτής . . . μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις!Πάμε όμως στον κύριο λόγο της επίσκεψης μου κι αυτός δεν είναι άλλος από τους Πειραιώτες . . .

The Bliss

Εικόνα

Το trio ξεκίνησε την εμφάνιση του με το κομμάτι ''Zapukletska'' , τραγούδι για το οποίο τα παιδιά γύρισαν κι ένα video με την βοήθεια του σκηνοθέτη Κώστα Κατριου και Paris Issaris . . . ( Βλεπε εδω )
Σαν πρώτη εντύπωση αξίζει να αναφέρω τα πολλαπλά Effects μπροστά από τα έγχορδα . . . τεχνολογία που με την άψογη χρήση των παιδιών μόνο θετικά επέδρασε στο όλο ηχοτόπιο του MicroPolis !

Εικόνα

Η συνέχεια βρήκε το συγκρότημα σε απίστευτη φόρμα , απόλυτα δεμένο να μας προσφέρει αυτόν τον περίεργο συνδυασμό ήχων που το χαρακτηρίζει . . .
Τα τραγούδια του ντεμπούτου δίσκου βρίσκονται κάπου ανάμεσα σε . . . TooL meets Grunge μα αυτή είναι μια πρώτη εντύπωση.
Η χθεσινή εμφάνιση των The Bliss λειτούργησε σαν ψυχική αφύπνιση, πιστεύω στον καθένα εκεί μέσα . . . που παρεπιπτώντος δεν ήταν λίγοι !
Από τα αργά , Om-ικής ψυχεδέλειας σημεία (Liabatyd) στα aggressive ξεσπάσματα (The Great Unknown) κι από τα ατελείωτα brakes (To the Son) . . . στην κάθαρση !!!
Το συγκρότημα έκλεισε μια 13 λεπτη σύνθεση (Liabatyd) . . . τραγούδι κατά το οποίο αισθάνθηκα την ψυχή μου να αφήνει το σώμα !

Εικόνα

Ο Βαγγέλης ( ο οποίος δεν έχασε νότα , απίστευτος ) στην ερμηνεία της βραδιάς να σολλάρει επάνω στις κραυγές του . . . ο Χρήστος ( μεγάλη μορφή ) με το τσιγάρο στο στόμα σε ένα ατελείωτο μπασσο-headbanging και τελος ο Στέφανος στην απόλυτη στιγμή του ! Το παλικάρι στο μεγαλύτερο (κυριολεκτικά) ρολλάρισμα που έχω ακούσει ποτέ από drummer μας παρέσυρε με την άψογη τεχνική του αλλά κυρίως με τις εκφράσεις του . . . ζούσε την στιγμή και μαζί του χαθήκαμε σε ένα trippy ταξίδι χωρίς τελειωμό ! ! !
Μετά από ένα σύντομο brake , η μπάντα μας αποχαιρέτησε με το αινιγματικό ''Namby Pamby'' . . . encore που δυστυχώς ήταν και το μοναδικό για την βραδιά .

TrackList

Zapukletska
Satura
The Great Unknown
To The Son
Alt Dawn
Liabatyd
Namby Pamby



Υ.Γ Το τέλος βρήκε το συγκρότημα ανάμεσα σε οπαδούς και παρατεταμένες επευφημίες! Σε αυτό το σημείο να τονίσω πως παρολη την κούραση από το ταξίδι και την ζωντανή εμφάνιση η μπάντα έδειξε να βρίσκεται σε πολύ καλή διάθεση.Το ζεστό κλίμα του Micropolis αποδείχτηκε ιδανικό για κουβέντα και οι ανταλλαγές απόψεων περί μουσικής κ.α έφεραν συγκρότημα και κόσμο κοντά . . .
Υ.Γ Ενα ευχαριστώ στους . . . Mr Krallis,Sfinomeni,Μουστακας για την παρέα ! ;)