Southernrock.gr

 

The Bliss – Gabbatha 2011

Δεν ξέρω αν είμαι ο κατεξοχήν αρμόδιος για να παρουσιάσω αυτόν το δίσκο, καθώς σε τόσο σύχρονα μονοπάτια δεν έχω βρεθεί ποτέ, αλλά θα κάνω την προσπάθεια αυτή έχοντας ακούσει  progressive και  τα άλλα είδη που ακούγονται στον δίσκο αυτό.Η προσπάθεια των Bliss είναι εκπληκτική. Ο δίσκος έχει απίστευτη παραγωγή και έχει πέσει πολύ μελέτη και δουλειά στις ηχογραφήσεις… καμιά νότα δεν είναι άσκοπη και δεν πάει χαμένη.

Από το πρώτο κομμάτι με τον ευρηματικό τίτλο Zapukletska σε συνεπαίρνουν οι ρυθμοί και οι εναλλαγές αυτών .. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι καθαρό progressive rock άψογα παιγμένο πάνω σε hard rock φόρμες και με πολλά όμορφα riffs. Το κομμάτι κλείνει όμορφα περνώντας από ελληνικά μονοπάτια, κάτι που μου θύμισε καλούς Socrates σε πολλά σημεία.

Το επόμενο Liabatyd βαδίζει σε πιο.. ορθόδοξους ευρωπαΐκούς δρόμους, μέχρι τα μέσα που βυθίζεται σε ένα μακρύ, βαρύ και ψυχεδελικό σόλο της κιθάρας. Συνεχίζει και αναπτύσσεται με ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του.

Στο The Curse Of Lucio and Simplicio Godina ο δίσκος κάνει μια παύση από το σκληρό του ύφος και αφήνει τον ακροατή να χαλαρώσει απολαμβάνοντας μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Χαρακτηριστικό πολλών progressive δίσκων περασμένων δεκαετιών, το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι απολύτως απαραίτητο. Οι εντάσεις σιγά, σιγά αυξάνονται στο βαρύγδουπο και αργό To the Son το οποίο διατηρεί τις όμορφες μελωδίες και δεν αφήνει την κατάσταση – ενώ έμμεσα το επιδιώκει  – να εκραγεί . Το Five Units κρατάει σε ισοροπία τα πράγματα, καθώς πρόκειται για  μια πολύ όμορφη μπαλάντα, η οποία θα ήταν πολύ περισσότερο σκληρή, αν οι κιθάρες ήταν ηλεκτρικές. Κάτι που προφανώς δεν το ήθελε το συγκρότημα, και καλά έκανε.

Τα riffs που παίζονται εδώ αν παιζόντουσαν με ηλεκτρικές, θα γίνονταν τρελλός σαματάς… Βέβαια και αυτό αναπτύσσεται όμορφα μέχρι το τέλος με κάποιες εναλλαγές στο ρυθμό. Αμέσως μετά, επανερχόμαστε σε αυτό που ξέρουμε και θέλουμε να έχουμε σε αυτό το δίσκο: Progressive άφθονο.. το The Great Unknown μέχρι το τέλος του θέλει να σε κάνει να το «μελετήσεις»…

Πολύ ενδιαφέρον είναι και το Dementia καθώς σε παραπέμπει σε κασμίρια και μετάξια…

Στο Dawn έρχεται η κορύφωση με ένταση και δύναμη, για να πάρει τη σειρά του το Joe Mazzotti που κλείνει και το δίσκο, ένα ταξίδι σε ήχους και ψυχεδελικά εφέ, σαν αυτά τα όμορφα που έκαναν οι Pink Floyd στο soundtrack του More. Η αλήθεια είναι ότι με αυτό το κλείσιμο σου μένει ένα κενό… νομίζεις ότι έχει τελειώσει μόνο η πρώτη πλευρά του δίσκου. Αυτό όμως είναι καλό γιατί τελικά μάλλον θέλεις κι άλλο..
Δεν ξέρω, καθώς δεν έχω πολλά στοιχεία στα χέρια μου, αν πρόκειται για concept album γιατί με το όλο στήσιμο του δίσκου, έχω μια τέτοια αίσθηση. Γενικά μιλάμε για μια άψογη δουλειά, μια μελετημένη μπάντα και παιδιά ψαγμένα σε ύφος και ήχους. Το Gabbatha είναι progressive, είναι hard rock, έχει ψυχεδέλεια και γιατί όχι και πινελιές metal..

 

Από τις καλύτερες ελληνικές δουλειές που έχω ακούσει από αυτές που σε παραπέμπουν σε ελληνικές μπάντες του παρελθόντος που όμως δούλεψαν στο εξωτερικό που τελικά με προσπάθεια σημείωσαν επιτυχία…

ο επαγγελματισμός των Bliss με μεταφέρει σε εκείνες τις μπάντες και μόνο καλή επιτυχία τους αξίζει.

 

Κείμενο: Σπύρος Ρομποτής